Osnowy geodezyjne

Wiele prac wykonywanych przez POLSERVICE GEO wymaga zakładania i pomiaru osnów geodezyjnych. Do pomiarów wykorzystywane są najnowsze instrumenty oraz technologie pomiarowe markowych producentów sprzętu geodezyjnego. Każde zadanie wymaga niezależnego podejścia, co powoduje różnorodność zakładanych osnów ze względu na dokładność, rodzaj stabilizacji czy przeznaczenia. Stabilizacja oraz pomiary wykonywane są zgodnie ze standardami technicznymi a wyniki opracowywane są w państwowych układach współrzędnych.

Rodzaje osnów geodezyjnych

• Osnowy poziome – zbiór punktów, które mają położenie wyznaczone w państwowym systemie odniesień przestrzennych, których współrzędne (X, Y) zostały określone przy zastosowaniu technik geodezyjnych oraz określono błąd ich wyznaczenia [Dz. U. z 2012r. Nr.0 poz.352].

  • Podstawowa bazowa osnowa pozioma - pomiary punktów sieci EUREF-POL, sieci POLREF, punktów głównych oraz punktów rozwinięcia krajowej sieci EUVN, z założeniem że średni błąd położenia punktu w odniesieniu do punktów fundamentalnej osnowy poziomej jest ≤ 0,01 m (X, Y) i 0,02 m (H), przy czym wysokości punktów wyznacza się w państwowym układzie wysokościowym tak, aby punkty te spełniały minimum określone dla punktów szczegółowej osnowy wysokościowej. Wyznaczenie współrzędnych punktów podstawowej poziomej osnowy geodezyjnej opiera się na wynikach obserwacji sygnałów emitowanych przez satelity, należące do światowych nawigacyjnych systemów satelitarnych GNSS. Punkty podstawowej poziomej osnowy geodezyjnej stabilizuje się na litej skale, na słupach ze stopą fundamentową posadowioną poniżej poziomu przemarzania gruntu lub na elementach konstrukcyjnych trwałych budowli, pod warunkiem stabilności ich położenia ≤ 0,005 m.

  • Szczegółowa pozioma osnowa geodezyjna - zbiór punktów będących rozwinięciem podstawowej osnowy poziomej, służących do nawiązywania osnów pomiarowych i wykonywania szczegółowych pomiarów geodezyjnych. Szczegółową poziomą osnowę geodezyjną tworzą:

    • punkty osnowy poziomej dawnej II klasy (średni błąd położenia względem punktów nawiązania po wyrównaniu mp ≤ 0,05 m)

    • punkty osnowy poziomej dawnej III klasy (średni błąd położenia względem punktów nawiązania po wyrównaniu mp ≤ 0,10 m)

    • nowo zakładane punkty, których średni błąd położenia względem punktów nawiązania po wyrównaniu jest ≤ 0,07 m.

  • Pomiarowa pozioma osnowa geodezyjna - Dla wykonania konkretnych prac geodezyjnych, jako zagęszczenie osnowy szczegółowej, błąd położenia punktów względem osnów wyższych klas po wyrównaniu nie powinien przekraczać 0,10 m. Rozmieszczenie i stabilizacja punktów osnowy dostosowywana jest do potrzeb wykonania pomiarów.

  • Geodezyjne osnowy specjalne:

    • Fotogrametryczne

    • Do monitoringu

    • inne

• Osnowy wysokościowe – zbiór punktów, które mają położenie wyznaczone w państwowym systemie odniesień przestrzennych, których wysokość (H) w stosunku do przyjętej powierzchni odniesienia została określona przy zastosowaniu technik geodezyjnych (wyznaczono rzędne wysokościowe względem przyjętego poziomu morza) oraz określono błąd ich wyznaczenia [Dz. U. z 2012r. Nr.0 poz.352].

  • Podstawowa fundamentalna osnowa wysokościowa - pomiar punktów głównych krajowej sieci EUVN. Punkty fundamentalnej osnowy wysokościowej zakłada się na litej skale lub na słupach osadzonych na stopach fundamentowych zagłębionych poniżej poziomu przemarzania gruntu.

  • Podstawowa bazowa osnowa wysokościowa - pomiary punktów rozwinięcia sieci EUVN oraz punktów sieci niwelacyjnej (repery), mierzone metodą geometrycznej niwelacji precyzyjnej, przy czym linie niwelacyjne (składające się z odcinków) muszą tworzyć jednorzędowy wielowęzłowy układ poligonów niwelacyjnych. Średnie długości linii niwelacyjnych bazowej osnowy wysokościowej powinny wynosić od 25 do 35 km (812 km na terenach zurbanizowanych). Punkty bazowej osnowy wysokościowej stabilizuje się jednym z trzech rodzajów znaków wysokościowych:

    • znakami podziemnymi

    • znakami naziemnymi

    • znakami ściennymi w postaci metalowych bolców (reperów)

  • Szczegółowa wysokościowa osnowa geodezyjna - pomiar punktów będących zagęszczeniem osnowy podstawowej służący do nawiązywania osnów pomiarowych oraz wykonywania pomiarów geodezyjnych. Średnie długości linii niwelacyjnych nie powinny przekraczać 18 km (6 km na terenach zurbanizowanych). Zakładane metodą niwelacji geometrycznej oraz techniką GNSS przy nawiązaniu sieci do co najmniej czterech punktów podstawowej wysokościowej osnowy geodezyjnej. Punkty szczegółowej osnowy wysokościowej stabilizuje się jednym z dwóch rodzajów znaków wysokościowych:

    • znakami naziemnymi

    • znakami ściennymi w postaci metalowych bolców (reperów)

Rodzaje technik oraz metod pomiarowych

• Technika GNSS – polega na obserwacji sygnałów emitowanych przez satelity, należące do światowych nawigacyjnych systemów satelitarnych GNSS.

  • Pomiar metodą statyczną – polega na opracowaniu w post-processingu synchronicznych obserwacji wykonanych na grupie punktów.

  • Pomiar metodą RTK/RTN – metoda czasu rzeczywistego, pomiar na punkcie przy jednoczesnym odbiorze danych ze stacji referencyjnej.

• Klasyczne techniki geodezyjne – polegają na pomiary kierunków, długości i przewyższeń instrumentami optycznymi lub cyfrowymi.

  • Metoda trzech statywów

  • Metoda stanowiska swobodnego

  • Metoda niwelacji geometrycznej (precyzyjna lub techniczna)

  • Metoda niwelacji trygonometrycznej